Wanneer men over de Middeleeuwen spreekt is men snel bereid te stellen, dat voor vrouwen veel verboden was en dat alles voor hen werd bepaald. Zo eenvoudig ligt het toch niet.

Bij nader inzien blijkt dat vrouwen uit verschillende tijden, landen en omstandigheden door zelfbewustzijn, initiatief en doorzettingsvermogen carrière konden maken als kunstenares, in de Kerk of op politiek gebied.
Vrouwen, vooral uit de adel, ontvangen als meisjes al een degelijke opleiding. Zowel intellectueel (met Latijn en Grieks en de artes liberales), als praktijkgericht met betrekking tot management van huishouden en land.
De huwelijkspolitiek, bepaald door macht en dynastie, is soms zowel voor de meisjes als voor de jongens onaangenaam.

Vrouwen verwerven politieke macht door mee te regeren met hun man en in de wetgeving in te grijpen ten gunste en ter bescherming van vrouwen. Zij besturen zelfstandig een land; als regentes voor een minderjarige zoon of wanneer hun man weer eens in een of andere oorlog moet trekken. Maar vrouwen trekken ook zelf een harnas aan en vechten als veroveraarsters of verdedigsters van huis en haard.

Vrouwen formuleren hun eigen ideeën en realiseren die, waardoor zij respect afdwingen van vorsten, koningen en keizers en van abten, bisschoppen en pausen. Voorbeelden zijn in heel Europa en gedurende de hele Middeleeuwen te vinden: de Byzantijnse Theodora en de Longobardische Theodelinde; Theophanou, die voor de vereniging van Europa moet trouwen, of Johanna van Vlaanderen, die in harnas op de stadsmuur strijdt.

Hoe belangrijk zij hun opvoeding en opleiding vinden als basis voor hun succes, is na te lezen in het boek dat de 9e eeuwse Dhuoda voor haar zoon schrijft; uiteraard in het Latijn.