Bomen: ze zijn zo gewoon, zo overal, zo eenduidig.

Ze groeien uit een klein zaadje tot vaak ongekende grootte en leeftijd, ook zonder veel moeite van de mens. Toch zijn zij ook reusachtige levende wezens met een sterke, positieve kracht. Bomen zijn dan ook een dankbaar onderwerp in de mythologie, in religies, in de geschiedenis en in de kunst.

Vanaf het begin van de mensheid worden aan bepaalde bomen bovenmenselijke, helende, goddelijke krachten toegekend, waarom zij over de hele Aarde worden vereerd.

In de Germaanse mythologie worden de eerste mensen gemaakt uit een boom. In de Noordse kosmogonie is Yggdrasil de gigantische levensboom, die de onderwereld -dwars door de mensenwereld naar de wereld van goden en helden- tegelijk draagt en verbindt. In de Bijbel verwerft de mens een bijna goddelijke wijsheid door het eten van de vruchten van de Boom van Kennis van Goed en Kwaad.

Ook de kunstgeschiedenis kent een rijke iconografie van bomen. In de Oudheid, de Middeleeuwen en veelal nog de Renaissance zijn zij vrij eenvoudig de aankleding, een onderdeel van een belangrijker verhaal uit religie, mythologie of geschiedenis. Met het ontstaan van de landschaps schilderkunst in de 17e eeuw krijgen zij eigen waarde en meer aandacht. Denk aan Ruysdael, Rembrandt en Le Lorrain.

De Romantiek kent hen soms zelfs menselijke trekken toe of ziet in hen de weerspiegeling van de menselijke ziel. Hier is te denken aan Constable en Friedrich, maar ook Van Gogh en Gauguin. In de late 19e eeuw worden zij een l’art pour l’art onderwerp, zoals bv. bij de Impressionisten. In de 20e eeuw geeft iedere kunstenaar bomen weer in zijn persoonlijke stijl en met zijn persoonlijke betekenis: Derain, Mondriaan, Jacoba van Heemskerck, Charley Toorop, Dali, Klimt, Macke, Munch enz..

De Boom is en blijft fascinerend, Kom langs en leer meer over zijn rol in de (kunst)geschiedenis.