De Etrusken leven in het gebied van Centraal-Italië van de 10e tot de 1e eeuw voor Christus. De streek Toscane is naar hun Romeinse naam Tusci vernoemd; zelf noemen zij zich ‘Rasena’. Hun hele cultuur is omgeven door raadsels. Allereerst over hun herkomst: uit Klein-Azië (misschien toch wel Trojaanse vluchtelingen?), vanuit het Noorden over de Alpen of autochtoon Italisch? Een tweede raadsel is hun taal, waarvan het schrift op het oudste Grieks lijkt, maar dit zeker niet is. Omdat er te weinig tekst is bewaard, kan men hem nu niet meer ontcijferen.

Wat men weet, is dat zij uitstekende zeevaarders zijn, die in de Middellandse Zee daarbij weinig onderscheid maken tussen handel en piraterij.
Wat van hen voornamelijk rest, zijn de indrukwekkende graftombes onder aarden heuvels ingericht als luxueuze huizen. Deze zijn in echt of geschilderd van alle gemakken van het leven voorzien. Zij zijn met zo levendige, het leven vierende fresco’s beschilderd, met taferelen van dans, eten en muziek, zodat het niemand verbaast, dat zij glimlachend op hun sarcofagen liggen.

Omdat zij langzaam in het zich uitbreidende Romeinse Rijk opgaan, is het soms moeilijk hun verworvenheden nog aan te wijzen. Tempels en huizen bouwen zij van vergankelijke materialen: hout en klei. Hun fascinerende beelden zijn van klei en van brons. De mooiste bronzen beelden in Italië (incl. De Wolvin) zijn dan ook Etruskisch en tonen een ongeëvenaard meesterschap. Geruisloos als zij in Italië verschijnen, verdwijnen zij er ook weer uit, maar de opkomende Romeinse wereld heeft veel aan hen te danken m.b.t. scheepsbouw, stadsaanleg en bronskunst.