Frank Lloyd Wright, 1867 – 1959, is wel de meest karakteristieke Amerikaanse architect en architectuurtheoreticus. Tal van zijn gebouwen zijn iconen geworden en wereldwijd bekend.

Hoewel hij het zelfbewust, arrogant, ontkent, heeft hij als inspiratiebronnen zijn blokkendoos uit de kindertijd (geometrische vormentaal), de Wiener Sezession en de Arts and Crafts (waardevolle materialen en uitstekende verwerking ervan), Japanse architectuur (verbinden binnen en buiten) en de natuur (gebouw geïntegreerd in omgeving, materialen zoveel mogelijk van de bouwplaats zelf).

Zijn complete oeuvre kent twee soorten projecten. Op de eerste plaats de door hem ‘uitgevonden’ "prairie houses”: lage, horizontaal geaccentueerde luxe woonhuizen, die met de omgeving versmelten en een getrapte overgang van buiten naar binnen hebben. Zoals bijv. het Robie House en natuurlijk Falling Water (waarvan zelfs een Lego-doos bestaat).
Daarnaast ontwerpt hij met dezelfde kracht utiliteitsbouw met revolutionaire oplossingen voor vormgeving en constructie, in overeenstemming met de functie van de bouwwerken. Voorbeelden hiervan zijn het Imperial Hotel in Tokyo, het kantoorgebouw voor de Johnson Wax Company (1936; vgl. Peutz “Glaspaleis”, 1933: Wie was het eerst met de paddestoel-zuilen?) en natuurlijk het Guggenheim Museum in New York, waarvan de geniale rondlopende hellingbaan achteraf toch niet zo gunstig blijkt voor het ophangen van grote kunstwerken en voor de schuin staande toeschouwers.
Sinds 2019 staan het museum en zeven huizen op de Unesco-Werelderfgoedlijst.