8 maart is de Internationale Vrouwendag. Helaas is over vrouwen, die in het verleden een belangrijke rol hebben gespeeld, vaak weinig bekend. Ook over kunstenaressen in de Middeleeuwen. Te vaak doet men de 1000 jaar Middeleeuwen af als een tijd, waarin men niets mag, niets wil en niets kan. Maar het tegendeel is waar.
Er waren erkende en beroemde kunstenaressen. Een probleem is wel, dat kunst dan vooral ambacht is en de maakster zelden haar naam geeft. Sommigen zijn gelukkig wel bekend. In de beeldende kunsten zijn er schilderessen; sommige gespecialiseerd in boekillustratie; een enkele in monumentale schilderkunst. Zij ontvangen hun opleiding in kloosters.
Groter is de groep van schrijfsters, die hun opleiding of aan het hof, of in het klooster ontvangen. Men moet wel onderscheid maken tussen rijmelende meiden aan het hof en echte schrijfsters en dichteressen. Zij schrijven de mooiste liefdesgedichten van de literatuur, in proza of in rijmvorm schrijven zij ridderromans, maar ook over God, de wereld en de mens; over de natuur en over de samenleving. Een enkele wil door haar geschriften de wereld verbeteren door er een meer vrouwelijke van de maken, zoals Christine de Pisan in "De stad van de Vrouwen". Zij is, eerst door nood gedwongen, de eerste auteur, die van haar literaire werk kan leven.