In de oudste medische handboeken uit Mesopotamië en Egypte, is al sprake van diagnose, prognose en therapie. Veel hiervan nemen de Grieken over; hun concept van gezondheid komt voort uit de filosofie van makro-kosmos en mikro-kosmos. De Romeinen organiseren alles, zorgend voor openbare gezondheidszorg, ziekenhuizen en medische specialisten.

Deze kennis raakt in vergetelheid door het wantrouwende christendom; de islam echter heeft geen problemen met de Klassieken. Zij voegen het experimentele onderzoek toe, de gedifferentieerde dosering van geneesmiddelen, het concept van de infectieziekte en ontwikkelen verfijnde chirurgische instrumenten.

Het Westen valt eerst terug op oude ervaringsgeneeskunde met plantentherapie en magische bezweringen; medische kennis en opleiding gaan verloren. Alleen de kloosters nemen de heelkunde als taak over.

Dan dringt de wetenschappelijke benadering weer Europa binnen, waar nauwe contacten met de Arabische wereld zijn. De "School van Salerno" speelt een cruciale rol.

Een belangrijk element van deze oude geneeskunde is, dat men van een holistisch mensbeeld uitgaat, de mens als eenheid van lichaam en psyche. in de Nieuwe Tijd gaat dit voor een groot deel verloren en keert pas zeer recent weer enigszins terug.

Bron afbeelding:
Creative commons: by Historical Medical Library of The College of Physicians of Philadelphia published on 22 March 2020